School, foufou en verhuizing

Hallo allemaal!

Na een tijdje stilte op deze site, nu weer een berichtje van mij.

Sinds het vorige berichtje is er uiteraard veel gebeurd.
Het afgelopen weekend ben ik bijvoorbeeld naar een school in een ander stadje, Tsévié, geweest. Die school bestond 30 jaar, wat reden was voor een feestje. Ik had me voorgesteld dat er een klein schooltje zou staan in een dorpje en dat er wat activiteiten zouden zijn, maar dit bleek een school te zijn met 1500 leerlingen, waarvoor podim onder een soort tent was neergezet waar ik denk wel 800 mensen onder konden zitten. Verder stonden er ook nog een heleboel mensen achter de achterste rijen stoelen. Het hele dorp en zelfs studenten van de Universiteit van Lomé waren op het feest afgekomen!
Wij gingen daar heen met een aantal van JVE om daar een toneelstukje op te voeren over het feit dat mensen uit een dorp bijvoorbeeld niet zomaar akkoord moeten en hoeven te gaan met een nieuw project. De boodschap was feitelijk dat ze altijd rechten hebben en deze ook moeten gebruiken, bijvoorbeeld om een specialist op gebied van natuur/milieu in te roepen om te gevolgen in kaart te brengen. Ik mocht ook meedoen en werd in de rol geplaatst van directrice van een westers boom-kapbedrijf. Toen ik in het engels wat zei, begonnen alle kinderen te lachen. Tja, als blanke ben je echt een bezienswaardigheid en als je dan ook nog blijkt te kunnen praten...
De reis erheen was trouwens ook een belevenis (voor mij). Samen met Elom (collegaatje van JVE) de moto-taxi gepakt waarbij ik een Djembe op mijn schouders had en zij andere spullen mee had. Op naar het treinstation waarvandaan taxi-busjes vertrekken naar allerlei bestemmingen. Daar aangekomen werd de djembe van mijn schouders gerukt, en wilden een stuk of 6 jongens mijn spullen naar hun busje brengen. Zo zaten we twee seconden later in één van de oude, afgetrapte, in Nederland allang niet meer door de APK komende, Volkswagen/Daihatsu/TOyota busjes. Alhoewel er in mijn ogen al best wat mensen in zaten, werd er toch nog even gewacht op meer passagiers. Uiteindelijk vertrokken we na 15 ofzo wachten. Elom en ik zaten heerlijk met z'n tweetjes voorin en daardoor had ik een mooi uitzicht gedurende de reis. Elom had ook een camera mee dus ik kon zonder al te veel gene fotograferen van uit het busje. Veel palmen, Baobaps, OUDE vrachtwagens (over de grote weg worden veel goederen landinwaarts gebracht, en soms ook naar andere landen), weer veel stalletjes langs de weg, huisjes, en ook veel groen! Een verschil met de binnenstad, waar op alles, dus ook bomen, een laag rode stof zit. We passeerden een péage, een rivier, een paar dorpjes en uiteindelijk kwamen we na ongeveer een half uur rijden, in Tsévié. Daar weer een moto gepakt en weer over zandweggetjes verder gereden naar de school. Ik moet zeggen dat de zandweggetjes soms meer lijken op een motorcross plek door al het mulle zand en hobbels en bobbels, vuilnishopen die de rijder ternauwernood kan ontwijken, etc.

Zondag ben ik trouwens verhuisd. Bij mijn eerste familie zag ik mezelf niet 3 maanden wonen vanwege het feit dat ik de kleine, bedompte kamer deelde met de 2 dochters. Verder zat ik vaak buiten in de verkoelende wind, terwijl de rest van de familie dan de hele dag voor de televisie hing met de ventilator aan. Het waren hele lieve mensen, hoor, maar ik heb toch behoefte aan meer ruimte en lucht. Zo werd er een andere familie gezocht en gevonden. Ik had Elom (JVE) en Kevin van AIESEC gevraagd of ze wilden helpen met verhuizen. Rond een uur of 16 stond Elom met Fofo (ook JVE) voor de deur en even later arriveerde Kevin met Didier (ook aiesec). Zo werden mijn koffer en backpack door 4 mensen versleept naar de grote weg waar we een taxi pakten. Aangekomen in het nieuwe huis even kennisgemaakt met de nieuwe familie en meteen weer weg want Elom ging voor ons koken bij haar thuis. Haar huis is dus even groot als mijn kamer in Utrecht. Het zit in een 1-laags gebouw dat bestaat uit allemaal dezelfde kamers. Een deur, een raam en dat is het dan wel weer. Ze deelt de wc en badhok met die andere mensen, evenals het binnenplaatsje.
Na het eten weer thuisgebracht door de aiesec-mannen en gaan slapen. Door alle indrukken telkens lig ik er hier altijd rond half tien in!!

Ik kan zeggen dat mijn nieuwe huis me goed bevalt, ondanks dat het verder weggelegen is en lopen naar het werk niet meer gaat. Ik rij elke dag mee met Adolphe, de schoonzoon van de familie. Eerst brengen we het kleinzoontje van 3, Matiss, naar school en daarna word ik gedropt naast het kantoor. De moeder, Matti, is hoooooogzwanger, dus ik ga de geboorte van hun kindje van dichtbij meemaken. Dan is er nog het kleine zusje van Matti, Raisa die ik schat 17 is. Zij is een nakomertje van de moeder, Maman Josee, die ik denk rond de 60 is. De vader van de familie heb ik nog niet kunnen ontwaren, maar misschien is die al niet meer onder ons. Er is ook nog een oma, die echt wel heel oud is, maar als de muziek aangaat in huis, gaat dat bonige lichaam hups van links naar rechts, hoor! Verder heeft deze familie ook haar huisslaafje, een meisje, Akous, dat alle huishoudelijke karweitjes doet, alhoewel de twee zussen zelf koken. Buiten, op houtskoolvuurtjes onder de waslijn. Terwijl ik binnen toch echt een gasfornuis heb zien staan....! Een jongen van een jaar of 20, Alex, completeert het geheel. Hij werkt in het ateliertje van Maman Josee en heeft meer privileges dan Akous. Kleine Matiss volgt mij overal waar ik ga. Toen ik nog niet thuis was en hij al wel is hij mij overal gaan zoeken en gaan huilen toen hij mij niet zag. En toen ik mijn was ging doen (buiten op de grond in een teil, koud water en een stukje zeep erbij en schrobben maar!!), pakte hij ook een krukje, kwam ernaast zitten en stak zijn handjes ook in het water. Verder brabbelt hij continu in hun eigen taal (Ewe) en af en toe vertaalt zijn moeder voor mij wat hij zegt. Zo ben ik te weten gekomen dat hij elke dag, morgen jarig is, en dat hij dan een moto gaat kopen. Laatst was ik dan de enige die met hem meemocht.. (laat mij maar rijden dan, he ;) !)

Ik woon nu vlakbij Chelsea, een Canadees meisje, en zij kwam gister avond even langs. We zullen elkaar vaker gaan zien nu. ALs ik het trouwens zo hoor van anderen, heb ik het getroffen met mijn werk. Chelsea bijvoorbeeld werkt voor het ASK-programme. Dit programma geeft voorlichting op scholen over HIV/AIDS maar zij en de andere vrijwilligers van buiten Togo betalen en runnen zo ongeveer het hele programma. Heel anders dan bij JVE, waar er gewoon een kantoor is en werk te doen.
Gisteravond kwam ook Annemiek nog langs. Omdat mijn Mastercard nergens geaccepteerd wordt in Afrika (wat iedereen zou moeten weten, maar wat ik dus ook niet wist) helpt zij mij financieel.
Gister ben ik een dagje thuisgebleven vanwege de onvermijdelijke buik-problemen. Vandaag probeer ik het weer, maar doe het lekker rustig aan. Waarschijnlijk komt het toch door het andere eten. Mijn ontbijt is een kop thee met een stuk pain sucree. Vlakbij kantoor koop ik vaak wat bananen bij het fruitvrouwtje en nog een broodje bij het broodvrouwtje. Dat witte brood vult nl voor geen meter! De lunch is vaak foufou, een bal van een soort aardappelpuree. Ze maken het van gekookte yam (lijkt op aardappel) wat ze stampen, met meerdere mensen vaak tegelijk in een grote vijzel met lange stamp-stokken, soms met kindje op de rug, net zolang en met zoveel water, dat het gaat kleven door het zetmeel en een massieve bal vormt. Het smaakt heel lekker, en je eet het met je handen en met een sausje (van tomaten en uiten, en met vlees van schapen of geiten, en dan maakt het niet uit welk deel van het beest dus liggen er ook weleens schapeningewanden op je bord..). Wat ik verder ook superlekker vind is Ablo, een bal van een ander soort deeg dat gekookt of gestoomd wordt (heb nog niet gezien hoe het wordt gemaakt). Ook dit met een sausje en met de handen!

Ik heb nog veel meer meegemaakt, maar dat wordt teveel voor dit bericht en ik wil jullie natuurlijk ook niet teveel vermoeien met al mijn verbazingen over het Afrikaanse leven :P .
Ik heb trouwens ook al een uitnodiging voor een bruiloft! Volgend weekend, van een collegaatje. Ga binnenkort even nieuwe kleren kopen, want om nou met mijn ultra westerse spijkerbroek aan te komen op hun 'mooiste dag van hun leven'.... Doe ik toch maar niet!


O ja, wat ik toch wel nog even kwijtmoet:
Ik slaap in het nieuwe huis onder een klamboe, want waar in het oude huis alles dicht was gestopt met muggengaas, staan hier alle ramen lekker open. Dit heeft echt wel consequenties, soms.
De eerste nacht onder de klamboe (niet onder de matras gestopt, wist ik veel, heb nooit zo'n ding echt gebruikt), viel ik prinsheerlijk in slaap. Na twee uurtjes te hebben geslapen, voelde ik iets hard tegen mijn nek vallen en hoorde ik daarna iets ritselen... ALs en gek onder die klamboe vandaag gesprongen en het licht aangedaan. Gekeken wat het was geweest, en zag daar, aan de binnenkant van het gaas, Mr. Kakkerlak zitten.... Nu weten veel van jullie dat ik reeds muizen in mijn bed en nek heb gehad in Utrecht, maar dit vond ik toch wel iets te gek!! Eerst op adem gekomen, geprobeerd om niet teveel naar die lange voelsprieten te kijken en plan A bedacht. Plan A wilde maar niet komen, dus over naar plan B: Alex wakker gemaakt. Die heeft met mijn slippers het beest op mijn bed geduwd en tussen mijn slippers naar buiten gebracht. Had ik ook zelf kunnen doen, maar ik kan me herinneren van uit Spanje, dat kakkerlakken meester zijn in vluchten en dat ze razndsnel uit je gezichtsveld verdwijnen. Maar goed, hij is dus mijn kakkerlakken-held!

Tot een volgende keer en bedankt voor alle gezellige berichtjes op deze site of via mail!

Heel veel liefs,

Julia